aileden ayrı yaşamak

7 yildir yaptigim is bu, 14 yasimda gurbette okumaya gittim ve hala bitmedi lanet egitim hayati. en az bes yili daha var. insana yetiskin olmayi ogretir, aci istir ama herkesin tatmasi lazim diye bir sey yok. cokca kafayi yiyen gordum bu suretle.

ben de kendi çapımda yaşadım denebilir bu durumu. ilkokul bittikten sonra lise için evden uzaktım uzak dediğim yazları ve sömestrda gidebiliyodum sadece sonra üniversite falan 8 senedir uzağım aileden. bi yerden sonra muhabbet kalmıyo gibi geçen aradım konuştum babayla annem aradı hemen sonra noldu paran mı bitti falan diye mesela

üniversiteye adımımı atmamla birlikte yaşadığım olaydır,açıkcası başlarda olm hayat harika lan karışanım yok derken şimdilerde her tatil fırsatı buldugumda ailemin yanına gitmemle devam etmektedir.

zannedildiği kadar matah olmayandır. dört yıl ailemden ayrı yaşadım, döndüm işe başladım yine başka bir şehirde yalnız. anne yemeği, baba kucağı, kardeş sohbeti istiyor insan. zaten üniversiteden sonra ya evlilik ya iş ayrılıyorsun evden, hayatının geri kalanında bağımsızsın. son yılları bari onlarla geçireyim diyorsun o da yok. ha ayrı bir birey olmayı öğreniyorsun o ayrı. ama zaten özgürlük sunan ve bilinçli bir ailede isen bu sana çok da birşey katmıyor. birey olmak; ayrı evin faturasını ödeyip, özgür(!) cinsel-özel-sosyal hayatla olmuyor. kafa kafa kafa. ups.

kimileri için çok güzel görünebilir ama değil. aileden ayrı yaşamak konusunu tamamen yaşıyorum galiba, annem almanya'da yaşıyor ben izmir. babam desen denizli'de. aile yok anlayacağınız paramparça olmuşuz.ama isterdim bir arada olmayı.. (bkz: fuck the system )

liseyi dışarda okudum üniversitede de 2. yılım. dayımı aradım meşgulüm dedi bi saate dönücem dedi, dönmedi. ben seni unuttum dedi. ablamın sadece iki oğlu var gibi geliyo artık dedi lisansli kasap seni unutuyorum dedi. hayatımda hiçbir şey bu kadar koymamıştı

yaklaşık 16 senedir içinde olduğum durum. sanırım bir aile ile yaşama zamanım geldi

uzun yıllardır okuldu iş hayatıydı derken yaşadığım olay.

kendınızı farketmenızı saglayan en ıyı seydır sorumluluk sahıbı oluyorsunuz dertlerı zorlukları asmayı ogrenıyorsunuz yanı sızı sız yapacak seylerı ogretır herkese tavsıye edecegım olaydır

liseden beri ayrı sayılırım. bazen bana neden para gönderiyorlar diye cevapsız ve manasız bir soru bile soruyorum kendime

zor bir durum gerek kardesinin buyumesini gerekse aile fertlerinin yaslanıslarina sahit olamiyorsun.ayrica pek sevmedigim bir durum bir telefonuma yanit gelmese direk olumsuz dusuncelere kapiliyorum biseymi oldu tarzi.

arkadaşlar lütfen anlatın bana dezavantajlarını yorum olarak :((

lisede dört yıl, üniversitede de beş yıl boyunca bir hafta on günlük zorunlu tatiller dışında biraraya gelmedik ailemle. pişman mıyım, hiç değilim. başına gelen her zorluğun üstesinden kendin gelmeyi öğreniyorsun bir kere. bu iyi bi şey. asalak olmayın. ama babasının küçük prensesi tadında bir kız çocuğu olarak kalmanız pek mümkün olmuyor, zengin çocuğu değilseniz. aileden ayrı yaşarken tamamen kendi aklınızla, vicdanınızda hareket ediyorsunuz, dolayısıyla gençlikte olur öyle diyeceğimiz türden hatalar yapma oranınız yüksek oluyor. ancak neticede kızacağınız kimse olmuyor etrafta. kendim istedim, kendim yaptım diyorsunuz filan. yaptıklarınızdan ders ala ala yürüyüp gidiyorsunuz işte. aileden uzaklaşırsın yazanlar olmuş, o işin hikayesi. ben çok uzaklaştım, niyetim daha daha uzaklaşmak. ben ailemle iç içe olmayı çocukluğumdan beri sevmedim, sevmiyorum. iyi olsunlar sağ olsunlar ama uzakta olsunlar istiyorum. liseden yurt arkadaşım üniversiteyi de ailesinden ayrı okudu ama sonrasında yıllarca onlardan uzak kaldım çok özledim diyip baba evine döndü memleketinde iş güç kurdu çok da mutlu. yani biraz kişiliğinizle ilgili. zahmet çekmeyi sevmiyorsanız oturun ananızın dizinin dibinde.

okul gereği beş yıldır yaşadığım durum. gerçektem iyi yönleri olmasına rağmen çoğu zaman berbat bir şey. mesela şu an annem hasta ve ben neyi var neyi yok tam olarak bilmiyorum. kardeşim evde tek. ben olsaydım en azından bi şeyler yapar rahatlardım ama şimdi uzakta elim kolum bağlı oturmaktan başka çarem yok. i̇mkanım olsa ne liseyi ne üniversiteyi ailemden ayrı okumazdım. çok zor bir şey. allah yardımcımız olsun.

babam bu evden ayrılırsan belanı sikerim dedi, o gün bu gündür ailemleyim.

10 senedir gerçekleştirdiğim şey. 17 yaşımda üniversite için evden çıktım ankara'dan istanbul'a 10 sene geçti dönmedim. bazen köpekler gibi özlüyorum ama geri dönmek için ya da ailemi yanıma getirmek için çok geç kaldım, alıştım yalnız yaşamaya, banyo kapısı açık duş almaya, eve gelince gömleği kıravatı sağa sola fırlatmaya, pizza kutularından kule yapmaya, bira şişelerini mutfak tezgahında yer bulamayacak kadar biriktirmeye, evi one night stand'lere temizletmeye, şimdi bu rezalet ortama ben annemi nasıl getireyim ya da ben nasıl düzenli hayata geçeyim?

ayakların üzerinde durmayı öğrenirsin ama annenin yaptığı zeytinyağlı sarmasını unutamazsın.

olgunlaşmak için bir yol.

çok para lazım çoook. etmeyin anacım

ayrıyken özlüyorum bir araya gelince de anlaşamıyoruz garip bi olay

9 senedir yaşadığım durum. alıştım yalnızlığa artık çok koymuyor.ama koyan ne biliyor musunuz? evi arıyorsunuz tesadüf abiler kardeşler küçük yeğenler hep bir arada.bir sen eksiksin.ve herkesi ilgilendiren mutlu bi an için toplanmış geniş aile.cok şükür herkes mutlu gülüşmeler falan geliyor kulağa.arkadan telefona seslenenler var bir sen eksiksin bak halanlar dayinlar falanda burda diye. onlar mutlu diye mutlu oluyorsun ve mutlu oldukları için mutlusun sen de.ama orda değilsin.telefonu kapatıp bi sigara yakıyorsun.durum bu dostlar

bu sene yedinci yılım oluyor ilkokuldan mezun olur olmaz ayrıldım ailemden. hep öğrenci evleri veya yurtlarda geçti ömrüm. sadece tatillerde evde olmak hiç hoşuma gitmiyor. aileme anneme babama kardeşlerime doyamıyorum evde ki rahatlığa alışana kadar bitiyo zaten tekrar bitmeyen eğitime devam ediyorum bütün öğrenci camiasına sabırlar diliyorum

i̇nsanı büyütür bence mesela ben 2 senedir ailemden ayrı yaşıyorum. üniversiteye gelince ekmeğin kaç para olduğunu neyin nerden nasıl daha ucuza alındığını falan öğrendim mesela en ucuz tuvalet kağıdı bim de

üniversiteye başladığımdan beri yaşadığım durum yurt ortamını da gördüm ev ortamını da ve gerçekten ailenin o yokmuşçasına olan desteğini o an farkediyorsunuz. bence herkesin yavaş yavaş adım atması gereken bir durum.

3 senedir yurtta kalıyorum

kalabalık bi ailede büyüyosanız çok zor oluyo. akşam tek yemek, gece karanlıkta tek oturmak.